Op weg naar zero waste #2
“We don’t need a handful of people doing zero waste perfectly. We need millions of people doing it imperfectly” The Zero Waste Chef
Tijdens het schrijven van mijn vorige blog Op weg naar zero waste dacht ik “oké, dat gaat easy peasy.” Rugzak met een bakje en fruitnetjes erin. Een ijscoman die de bolletjes ijs zonder problemen in mijn zelf meegenomen, feloranje Tupperware schepte. Kortom, de start van mijn persoonlijke zero waste project was voortvarend.
De volgende stap: de raamstickers. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een beetje spannend vind, die eerste sticker. Mijn doelwit is de lokale frietkraam, waar ik eens per week kom voor de lekkerste frietjes van de stad. Het regent en het is half vier ‘s middags. Weinig klanten dus en alle gelegenheid om een zero waste-gesprek met de frietboer aan te knopen. Als ik hem de sticker laat zien en uitleg waar deze voor dient reageert hij niet erg enthousiast. Misschien had ik dat stiekem wel gehoopt. Hij legt uit dat ze in verband met corona liever geen zelf meegenomen spullen vastpakken. Tja, begrijpelijk.
Terwijl ik op mijn bestelling wacht vertelt hij me nog dat het sowieso een kwestie van tijd is, want de plastic wegwerpverpakkingen worden binnenkort verboden. Dat wist ik niet en ik duik thuis achter mijn laptop om uit te zoeken hoe dit precies zit. Ja hoor, vanaf 1 januari 2021 geldt een Europees verbod op allerlei soorten single use plastic, zoals bestek, rietjes, borden en wattenstaafjes. Dat is goed nieuws! Ook de toelichting van een betrokken politicus stemt hoopgevend: “Europa heeft nu wetgeving om de vermindering van kosten door plasticvervuiling in zee internationaal te verdedigen. Dit is essentieel voor de planeet.”
“There is no such thing as ‘away’. When we throw anything away, it must go somewhere” Annie Leonard
Geïnspireerd door Elisah’s tips uit mijn vorige blog ben ik ondertussen verder gaan spitten in mijn dagelijkse gewoontes. Nu ik er bewuster mee bezig ben, schrik ik van de hoeveelheid afval die we thuis met z’n tweeën produceren. Toch wel een flinke vuilniszak vol per week. Om de veranderingen een beetje behapbaar te maken, heb ik besloten me in eerste instantie te focussen op wat ik in de keuken doe. Want veruit de meeste verpakkingen zijn afkomstig van etenswaren. En de fruitnetjes ten spijt, de grootste boosdoener blijkt het boodschappen doen in de supermarkt.
Nu koken we zelden uit pakjes, maar zelfs verse maaltijden bestaan grotendeels uit verpakte ingrediënten. Denk aan bloem, amandelmelk, tempeh, noem maar op. Als ik echt stappen wil zetten richting een leefstijl zonder plastic zal ik de supermarkt moeten mijden. Ik neem me voor om binnenkort, uitgerust met een flinke voorraad bakjes en potten, een bezoekje te brengen aan Little Plant Pantry. Een kleine bulk store net buiten het centrum van Amsterdam.
Lees ook de blog: Op weg naar zero waste
Zero waste. Of tenminste less waste. Het lijkt op het eerste gezicht best gemakkelijk. Oh, zelf een tasje meenemen, kleine moeite. Maar hoe meer je jezelf erin verdiept, hoe meer dingen je tegenkomt die je moet veranderen als je echt gaat voor minimale vervuiling. Patronen doorbreken, nieuwe gewoontes aanleren. Leuk, avontuurlijk, maar het kost wat aanpassingsvermogen. En tijd. Gun jezelf die tijd ook, accepteer dat je stapje voor stapje de basis legt voor nieuwe patronen die een stuk gezonder zijn voor de aarde en voor jezelf.
Gisteren ben ik weer langsgegaan bij de ijscoman. Met deze keer een blauw schaaltje. En een ‘neem gerust je eigen verpakking mee’-sticker. In de volgende blog lees je hoe dit is afgelopen!