Er zijn talloze benamingen voor intuïtie. Je kunt je hart volgen, je ziel voelen, meegaan met de flow. Iedereen heeft het in zich, zonder uitzondering. Het is een krachtig vuur dat wanneer je het weet aan te wakkeren, dient als kompas. Het leidt je altijd in de juiste richting. Diep in jezelf weet je wat goed voor je is, wat je wilt, wie je bent. De kunst is daarop te leren afstemmen, de rest volgt vanzelf. In tegenstelling tot wat veel mensen denken is het geen kwestie van zoeken en vinden. Het is er namelijk al, dus je hoeft niets na te streven in die zin. 

De grote meerderheid is zich er alleen niet van bewust dat die kracht bestaat en ook beschikbaar is. Dat komt omdat het als het ware wordt ingekapseld door een onophoudelijke stroom aan gedachten en illusionaire verhalen die continu herhaald worden door een stemmetje in je hoofd. Dat stemmetje vertelt doorgaans vooral dingen die niet erg constructief zijn. Het laat je twijfelen aan jezelf, rakelt aan een stuk door situaties op uit het verleden, laat je geloven dat de toekomst vol gevaren zit, enzovoort, enzovoort. Om gek van te worden. Beetje bij beetje kun je leren dat stemmetje steeds vaker z’n mond te laten houden en nog belangrijker, je leert inzien dat het ongeloofwaardige en vaak zelfs lachwekkende verhalen vertelt die je aandacht afleiden van je intuïtie. Niet het stemmetje, maar die intuïtie is wat je bent. Dat is de kern van je bestaan. Je zou kunnen zeggen dat het stemmetje een avatar is. Een personage dat zichzelf allerlei eigenschappen toedicht. Neem dit personage niet te serieus. Het is nuttig wanneer het aankomt op praktische, alledaagse zaken, maar het is niet bedoeld om je erdoor te laten leiden en het jou te laten vertellen wat wel en niet goed is. 

Je zou het als volgt kunnen zien. De avatar, vertegenwoordigd door het stemmetje, is geen statisch iets, maar een enorme verzameling aan indrukken. Zodra je ter wereld komt begint het indrukken op te doen. Op een bepaald moment, meestal zo rond de tijd dat je twee jaar bent, begint je omgeving je aan te leren dat je iets moet vinden van al die indrukken. Je moet er een mening over hebben. Het een is goed, het ander is niet goed. De indrukken blijven dus niet bij wat ze zijn, er wordt een oordeel aan gekoppeld. Een indruk, of waarneming is per definitie neutraal. Pas wanneer het oordeel volgt krijgt het een kleur. Een label. Zo leert een kind geleidelijk aan op alles labels te plakken. Dit gaat maar door en door. Hoe ouder je wordt, hoe vaster en onomstotelijker de labels lijken te zijn. Immers, al je indrukken worden keer op keer gekoppeld aan een bepaald label. Het wordt steeds lastiger de indruk los te zien daarvan. Erg veel mensen beseffen niet dat ze de keuze hebben de indruk en het label los te koppelen. De kracht in je, oftewel intuïtie, neemt slechts waar. Ervaart indrukken. De avatar plakt labels door middel van het stemmetje. Je neemt iets waar en bam!, meteen komt het stemmetje met een oordeel. 

Wat het zo irritant maakt is dat het in feite nooit iets te maken heeft met de betreffende waarneming, want de labels zijn altijd gebaseerd op situaties uit het verleden. Omdat toen dit en dit gebeurde vind ik dat wat nu gebeurt niet leuk, want het zal vast weer dezelfde negatieve uitkomst hebben. En als het nou maar zo of zo zou zijn, dan zou ik me veel beter voelen, want door dat wat nu gebeurt voel ik me slecht. Dit is ongeveer de strekking van alle verhalen van alle stemmetjes van alle mensen in alle landen. 

Het is een mechanisme dat geen enkel nut heeft en je ook nooit iets kan brengen wat in de buurt komt van blijvend geluk of tevredenheid. Het begint ermee het stemmetje te gaan herkennen en te erkennen dat het een personage is dat zich uitgeeft voor jou. Het is niet wat jij bent. Jij bestaat uit intuïtie, uit die flow. Om die kracht diep vanbinnen te ervaren en uit te dragen in wat je doet en bent moet je stoppen energie te geven aan het stemmetje. Oefening baart kunst. Je kunt het steeds gemakkelijker en langer stil krijgen en belangrijker nog, gaan ervaren dat je het heel vaak kunt negeren. Je hoeft al dat gekakel niet serieus te nemen. Hoe minder serieus je het neemt, hoe minder het kakelt. Hoe minder het kakelt, hoe sterker je intuïtie wordt. En hoe sterker je intuïtie wordt, hoe sterker je verbonden bent met de flow.

“De ware aard der dingen wordt door onze woorden niet onthuld maar verhuld”